تاريخ انتشار : 6 آوریل 2007
استديو : Dimension Films , The Weinstein Company
کارگردان : Quentin Tarantino, Robert Rodriguez
نويسنده : Quentin Tarantino, Robert Rodriguez
بازيگران : "Death Proof" - Kurt Russell, Zoe Bell, Rosario Dawson, Vanessa Ferlito, Jordan Ladd, Rose McGowan, Sydney Tamiia Poitier, Marley Shelton, Tracie Thoms, Mary Elizabeth Winstead, Michael Bacall, Eli Roth, Omar Doom; "Planet Terror" - Rose McGowan, Freddy Rodriguez, Jeff Fahey, Michael Parks, Josh Brolin, Michael Biehn, Carlos Gallardo, Tom Savini, Naveen Andrews نوع فيلم : ترسناک ، اکشن ، هیجانی
رده سنی : R
مدت : 191 دقيقه

 

---

 

 

آخرین دست پخت نوابغ قلابی کارخانه بازیافت هالیوود، دو فیلم با یک بلیط به همراه ٤ آنونس قلابی تر از خود فیلم ها که دیگر اندک نشانه های هوشمندی و ذوق فیلم های قبلی یا بهتر بگویم اولیه حضرات را هم با خود ندارند. پاسخ دندان شکن مردم عادی به این آشغال[قصد توهین نیست، بلکه اشاره به گونه فیلم است] ٥٣ میلیون دلاری در گیشه نیز نشانه ای از به پایان رسیدن دوره نابغه های قلابی سینمای آمریکا است. تمامی این بودجه صرف آن شده تا این دو کودک بازیگوش فقط برای ارضای خاطر خود نمایشی به سبک و سیاق فیلم های کم هزینه دهه ١٩٦٠ و ٧٠ آمریکایی به راه بیندازند. اگر فیلم های آن دوره به دلیل عدم درک صحیح سازندگان شان از رسانه یا اهدافی متفاوت فیلم های درخور توجهی نبود و صرفاً به درد پر کردن سئانس های نمایش سینماهای ارزان قیمت پایین شهر می خورد، سلاخ خانه به عنوان آخرین ساخته دو کارگردان ظاهراً خوش آتیه آشنا به مدیوم چیزی غیر از ستایش از آشغال سازی نیست. کاری که به شکلی خفیف تر در ساخته های قبلی خود به آن دست زده و به زباله ارزش و اهمیتی بیش از اندازه لازم داده بودند. تماشاگر قسمت اول فیلم خود را با معجونی پر از خون و خونریزی و کثافت روبرو می بیند که معلوم نیست باید در کدام ژانر قرارش بدهد. اصلاً دعوا بر سر چیست؟ منطق روایی و دیگر چیزها فراموش شده، و سرگرم سازی که هدف اصلی این گونه محصولات است جای خود را به تیر و ترقه داده که سلیطه ای با پای مصنوعی عجیب و غریبش راه انداخته است. این خانم و معشوق روان پریش اش قرار است نقش منجی شهر کابوس زده را بازی کنند!

با پایان یافتن این بخش به نظر می رسد که تماشاگر نجات یافته، اما شروع فیلم بعدی با دیالوگ های بیهوده، طویل و خسته کننده اش به شکلی دیگر سوهان روح می شود. تنها دو لحظه مهیج در فیلم وجود دارد[دو برخورد مایک با دخترها] که دومی با شادمانی دخترها بالای سر نعش مایک به پایان می رسد و تماشاگر را به یاد فیلم های راس مه یر می اندازد. اما ضد مرگ به اندازه فیلم های او نیز نمی تواند تماشاگر سهل گیر را راضی از سالن بیرون کند. چون یک تفاوت عمده وجود دارد: گذشت سه دهه و تغییرات بنیادی در شیوه های روایت؛ که سلیقه هر سینمارویی را دگرگون کرده است. مه یر و بسیاری دیگر فیلم های شان را با هدف سرگرم کردن تماشاگر و ارائه ارزان چیزهای دلخواه او[خشونت، هیجان] می ساختند. نمونه عقب مانده فیلمسازان مستقل امروزی که فاقد دانش و عمق دید آنها بودند. رودریگز و تارنتینو نیز وارث های بلافصل و نگون بخت آنها هستند که قرار است همین چیزها را با هزینه ای گزاف به خورد تماشاچیان بیشتری بدهند. ولی خوشبختانه به نظر می آید موج آشغال پسندی اندکی فروکش کرده و حضرات باید به دنبال راه های شرافتمندانه تری برای گذران زندگی باشند!